Samenwerken kent veel vormen. Gelukkig mag je ermee stoppen als je pet daarnaar staat, maar dat kan wel wat kosten.
Bij de start van een samenwerking krijgen enthousiasme en goed vertrouwen nog wel eens voorrang boven zakelijk inzicht. Vaak terecht, maar net zo vaak eindigt het voor de rechter. Zoals de zaak van deze week: twee bedrijven die samen aan de slag willen in Angola. Aan culturele kennis, talenkennis en wederzijds vertrouwen geen gebrek, totdat het ineens stil blijft aan de overkant.
Angola, we komen eraan
Lukas Monteiro kwam als kind naar Nederland uit Angola en ontpopte zich tot een succesvolle ondernemer. Zijn tak van sport: de waterzuiveringsindustrie. Monteiro onderhield goede contacten met zijn land van herkomst, waar de economie begin deze eeuw booming was. Na een dip rond 2009, zat de groei er de laatste jaren weer flink in. En toen kwam Monteiro bij toeval in contact met Águapuro, een bedrijf dat vanuit Nederland opereert in Portugees sprekende landen. In Angola hadden ze al wat verkoopkantoren, maar daar gebeurde weinig. Monteiro is voor hen de aangewezen partner om de zaak draaiende te krijgen.
Vertrouwelijke documenten rondstrooien
Hij gaat aan de slag met de papierwinkel en die is niet mis. Allerlei documenten moeten aangevraagd, vertaald of gekopieerd en om er zeker van te zijn dat het proces goed verloopt, vliegt hij naar Afrika. Águapuro voorziet hem van alles wat hij nodig heeft, zoals hun akte van oprichting en kopieën van paspoorten van bestuurders.
Intussen verwatert het contact met Águapuro een beetje, want ze krijgen elkaar door drukke agenda’s en tijdsverschil lastig te pakken. Als Monteiro ze na anderhalve maand aan de lijn krijgt hoort hij ineens: we geloven er toch niet meer in en trekken ons terug uit de samenwerking. Einde oefening. Maar Monteiro is wel 5000 euro armer aan gemaakte kosten.
‘Loon’ is de juridische term voor kosten
Águapuro is weinig toeschietelijk en wimpelt Monteiro af, maar hij wil de helft van de gemaakte kosten vergoed hebben. Dat was ook de mondelinge afspraak: we verrekenen de kosten zodra het bedrijf omzet genereert. Monteiro komt geen stap verder en zoekt hulp bij een vorderingenloket, dat de zaak aan hun advocaat voorlegt. Wat blijkt: nu er niks te verrekenen valt, verandert de verrekening in een betaling. Helemaal als er aantoonbaar sprake is van een ‘overeenkomst van opdracht’, want dan moet er loon betaald worden. En loon is gewoon een juridisch begrip, waar in dit geval de schuld onder valt.
Wanneer is er nou een overeenkomst?
De eerste afspraken tussen beide bedrijven waren mondeling en daarna volgde een mail van Águapuro met de gevraagde documenten. Daarin benoemden ze ook hun vragen over de samenwerking, zoals: hoe werkt dit fiscaal en hoe gaan we de onderneming oprichten? In de mail staat dat ze op 1 maart met het bedrijf willen starten en 50/50 partners zijn. Deze mail, de verdere correspondentie en het verstrekken van vertrouwelijke documenten aan Monteiro, kan samen voldoende grond zijn om te spreken van een ‘overeenkomst van opdracht’. Als de rechter ook zo oordeelt, heeft Monteiro gewoon recht op een naar redelijkheid vast te stellen loon, oftewel kostenvergoeding.
Oeps
En was de zaak bij aanvang nog niet sterk genoeg, dan heeft Águapuro daar per ongeluk verandering in gebracht tijdens de aanloop naar de rechtszaal. In een mail stellen ze dat ‘Lukas niet voortvarend genoeg aan de slag was gegaan en het allemaal te lang duurde’. Waarmee je impliciet zegt dat er een opdracht was, die niet snel genoeg werd uitgevoerd. Het lijkt erop dat Aguapuro op een goedkope manier voet aan wal tracht te krijgen in een toekomstig afzetgebied. De dagvaarding rolt dus binnenkort uit de printer, want een rechtszaak is helaas onvermijdelijk.
Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.
Bron: Verkoopjevordering.nl
