Het noodfonds voor Eurolanden, die niet meer op eigen kracht hun schulden kunnen terugbetalen, is recent verhoogd naar 750 miljard Euro. 500 miljoen wordt door Eurolanden zelf gedragen en het resterend bedrag van 250 mln door het IMF, zeg maar de industriële wereld. Nederland is aansprakelijk voor 40 mljard. Ons land stort binnenkort 4,5 miljard cash, nadat het eerst is geleend op de kapitaalmarkt. Daarnaast wordt een garantie verleend voor 35 miljard. Het is absoluut noodzakelijk dat dit noodfonds er komt, alleen de Europese politici waaronder Premier Rutte en minister van Financien De Jager, proberen ons met geruststellende woorden de waarheid te onthouden.
Eerst waarom is het noodfonds noodzakelijk?
Vrij eenvoudig: als de Euro – of wat vrijwel hetzelfde is – een aantal Euro landen in staat van insolventie komen ontstaat er een onbeheersbare situatie, waarbij het hele financiele systeem ineen kan storten. De onderlinge verwevenheid van landen is zo groot, dat als meerdere zwakke broeders als Griekenland, Ierland en Portugal failliet gaan, de rekening terecht komt bij banken, verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen. Als dat moet worden voorkomen springt de staat in en dragen de belastingbetalers de lasten, wij met z'n allen dus. Als de staat niets doet betalen pensioenhouders, wij ook maar een beperktere groep, het gelag.
Het is alsof je door de kat of de hond wordt gebeten. Griekenland heeft inmiddels 120 miljard Euro van het noodfonds voor zijn rekening genomen, Ierland 85 miljard en Portugal zal naar verwachting binnenkort nog eens 50 tot 100 miljard claimen. Totaal zijn we de facto dus al circa 200 miljard Euro aan garanties van het noodfonds kwijt. Spanje, de volgende kandidaat, kan door de al genomen harde bezuinigingsmaatregelen wellicht de dans ontspringen. Dat is te hopen, want het is een groot land. Als dat door zijn hoeven zakt is de ellende nauwelijk meer te overzien.
Waarom kunnen we niet gerust zijn?
Eigenlijk om twee redenen. Ten eerste, EU politici liegen als ze zeggen dat Nederland en andere landen niet bevoegheden overdragen aan de EU en nog meer als ze zeggen dat het garantiefonds ons niets zal kosten. Ten tweede het verleden heeft bewezen dat politici, als gaat om nakomen van afspraken, niet te vertrouwen zijn. Duitsland en Frankrijk voorop waren er in 2004 als de kippen bij om de afspaken rond het stabiliteitsfonds (max 60% van het BNP staatsschuld en max 3% van het BNP jaarlijks overheidstekort) te ontmantelen op het moment dat hun dat uitkwam. Met die ellende zitten we nu, terwijl door gebrek aan controle de Grieken ons ook nog eens konden belazeren.
Ook nu houdt pemier Rutte vol dat alleen zwakke broeders bevoegheden overdragen, en Nederland niet. Hij zou moeten zeggen dat een betere coördinatie van economisch beleid van alle Euro landen onvermijdelijk is, of wij dat nou leuk vinden of niet. Nederland krijgt in zijn eentje als handelsnatie met een grote afhankelijkheid van het buitenland niets meer voor elkaar.
Minister de Jager moet zeggen wat het Nederland in ieder geval gaat kosten. Behalve de nu reeds over te maken 4,5 miljard dus, die komt bovenop de 18 miljard die nu al jaarlijks moet worden bezuinigd. Al zal dat door een creatieve boekhouders leen-truc nog even worden uitgesteld.
Belangrijk, ook volgens het CPB: de kans dat Griekenland zijn schulden terug kan betalen is vrijwel nihil, dat vinden ook de financiële markten. In mindere mate geldt dat ook voor Ierland en Portugal. Hoe langer we talmen met saneren van schulden en het nemen van het verlies bij de zwakke landen, hoe groter de schade, want we vernietigen het herstelvermogen van de zwakke landen. Te hopen is verder dat de nu afgesproken strenge voorwaarden integraal worden gehandhaafd, anders is al dit gesmijt met geld voor niets geweest. Rutte en de Jager moeten ophouden de waarheid te verhullen en hetzelfde geldt voor hun EU collega's.
Auteur: Grimbert Rost van Tonningen, hoofdredacteur en uitgever PlusPostBron: PlusPost.nl
