In beslag genomen auto’s of huisraad vliegen bij veilingen de deur uit. Opkopers verdienen grof geld aan het doorverkopen, maar schuldeisers schieten er bij in.
De stelling in deze column is: de verkoop van in beslag genomen goederen moet zoveel mogelijk geld opleveren. Dat is profijtelijk voor zowel de schuldeiser als de schuldenaar. De realiteit is echter dat deurwaarders weinig extra actie ondernemen om de hoogst mogelijke opbrengst te genereren.
Let op: het doel van opdrijven is níét om goederen ver boven hun marktwaarde te verkopen, maar juist om een meer marktconforme prijs te halen. Want op dit moment leveren executieveilingen 25 tot 40% minder op dan je mag verwachten. Wie is daar de dupe van? De genoemde schuldeiser en schuldenaar, maar u en ik ook. Want veilingprijzen liggen meestal onder de marktwaarde en een mooie deal willen we allemaal wel. Mits de veilingen wat publieksvriendelijker waren.
Publiek brutaal weggekeken
Executieveilingen gebeuren vaak ergens op een industrieterrein, in een grote hal. Daar verzamelt zich een groepje opkopers, die vooraf al zo’n beetje hebben uitgemaakt wie er die dag met de buit vandoor gaat. En het moge duidelijk zijn: als je opkopers uitnodigt, krijg je opkopers-prijzen. En dat is nou net wat we niet moeten willen. Deze handelaren interesseert het namelijk niet veel hoeveel kilometers een auto heeft gelopen, of er krasjes op zitten en hoe de motorische staat is. Informatie die elke particulier wel wil hebben bij een grote uitgave. Naast dit gebrek aan informatie, is de sfeer bij een executieveiling ook niet publieksvriendelijk.
Het informatietekort is vrij eenvoudig te verhelpen, zoals je in het voorbeeld hieronder leest. En ook aan de publieksvriendelijkheid wordt vanuit de overheid gewerkt – langzaam maar zeker.
Marktplaats natuurlijk!
Elke executieveiling komt in de krant en veel deurwaarders plaatsen goederen ook op veilingdeurwaarder.nl. Maar daar houdt de berichtgeving wel zo’n beetje op. Om de proef op de som te nemen, plaatst een vorderingenloket – met een financieel belang in de zo hoog mogelijke opbrengst van een auto – een Mini Cooper Automaat op Marktplaats. De wagen zou volgens opkopers en deurwaarderskantoor ongeveer 6.000 euro opbrengen.
Het vorderingenloket betaalt 25 euro om foto’s en een beschrijving op Marktplaats te zetten, beantwoordt tientallen vragen van geïnteresseerden (niet alleen over de auto, maar ook over hoe zo’n veiling werkt) en bestelt voor 300 euro een autosleutel bij de fabriek (omdat de schuldenaar bij de in beslagname zijn sleutel niet wilde afgeven).
Toen de veiling begon was de beoogde 6.000 euro van de opkopers al snel bereikt en de teller bleef gestaag oplopen. Van 6.100 naar 6.500 naar 7.000, om pas bij 7.650 euro te stoppen. Maar liefst 1.650 euro méér dan verwacht en nog altijd een paar duizend minder dan de reguliere marktwaarde. De koper? Dit keer geen opkoper, maar een particulier die via Marktplaats kennis had genomen van de veiling, en voor zijn deels invalide moeder al een tijd op zoek was naar een kleine auto in een automaat-versie. In tegenstelling tot een opkoper hoeft hij niet op de auto te verdienen.
Waarom doen deurwaarders dit niet?
Het slim vermarkten van in beslag genomen goederen zit niet in het systeem van deurwaarders. Zij moeten de krantenadvertenties plaatsen, de debiteur laten weten dat de veiling gepland staat en de locatie regelen. Uiteraard is het uitvoeren van de veiling conform de regels belangrijk, maar dat is niet voldoende. Natuurlijk zijn er ook deurwaarders – en belastingmedewerkers – die zich realiseren dat een commerciële aanpak veel meer geld op zou leveren om schulden af te betalen. Maar die aanpak vereist het bijsturen van een olietanker.
Dat zoiets niet onmogelijk is, bewijst de wet over gedwongen verkoop van onroerend goed van minister Ivo Opstelten. Door die wet kunnen particulieren vanaf 1 januari 2015 gemakkelijker online meebieden bij de verkoop van een woning of bedrijfspand. Het doel: executieveilingen transparanter en toegankelijker maken èn voorkomen dat objecten onder de marktwaarde worden verkocht.
Verkocht!
Waarschijnlijk kijken we elkaar over vijf jaar glazig aan bij het idee van een ‘offline’ veiling. Echte ondernemers spelen hier al op in met websites zoals Marktplaats, speciaal voor goederen uit een executieveiling. Eenmaal, andermaal: verkocht!
Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.
