Door de crisis schudt de wereld op zijn grondvesten. De systemen, werkwijzen en stijlen van besturen uit het Industriële tijdperk zijn met ons op de loop gegaan doordat ze al lang over hun houdbaarheidsdatum heen waren. De noodzakelijke saamhorigheid in de samenleving is door het kortetermijndenken en een onaanvaardbare bonussen cultuur verdwenen.
Mensen die zich niet meer veilig voelen in de maatschappij, trekken zich terug in hun eigen groep met het risico dat ze zich isoleren van hun omgeving. Hierdoor versnippert de samenleving wat weer tot gevolg heeft dat er steeds meer behoefte gaat ontstaan aan nieuwe identiteiten, aan nieuwe normen en waarden, aan denkbeelden die richting geven aan onze zoektocht naar oplossingen in de 21ste eeuw.
Hoe meer tijd mensen besparen, hoe minder tijd ze voorhanden hebben. Dat is een paradox van de huidige informatie revolutie. Het is begrijpelijk dat mensen in die situatie hun "ik"vooropstellen. Het "ik"vooropstellen is een overlevingsmethodiek in onze samenleving waarin we voortdurend worden aangespoord verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen werk, onze eigen gezondheid, ons eigen geluk.
Het gevolg is dat de sociale cohesie in de samenleving afneemt. Echter, een gezonde samenleving heeft behoefte aan actieve mensen, aan mensen die zich niet alleen inzetten voor zich zelf, maar ook voor de organisatie en een multiculturele samenleving.
Een maatschappij kan alleen goed functioneren als er saamhorigheid bestaat tussen de verschillende bevolkingsgroepen.
Belangrijk is in dit verband dat een economie van een land met een stagnerende en vergrijzende bevolking wezenlijk anders is dan een economie van een land waarvan de bevolking jong is en toeneemt. De tragiek van Nederland is dat de immigratie in de periode 1960-2000 zowel kwalitatief als kwantitatief op een grote mislukking is uitgelopen.
De immigratie in Nederland was geënt op de oude economie, terwijl nu voor het Kennis en Innovatietijdperk hoogopgeleide mensen nodig zijn.
In de toekomst zal steeds duidelijker de macht van de factor kapitaal naar de factor kennis verschuiven. Kennis, innovatie en het kunnen beschikken over de juiste informatie op de juiste plaats vormen de centrale hulpbronnen in de 21ste eeuw. Hierdoor ontstaat als het ware een extra intelligentie die tot enorme besparingen, oplossingen van structurele problemen en toegevoegde waarde kan leiden. Nederland kan (op basis van aantal bijzondere en specifieke eigenschappen) in de kennismaatschappij van de 21ste eeuw een leidende rol in Europa en daarmee in de wereld innemen.
Een langetermijnvisie voor Nederland moet gefocust zijn op een combinatie tussen welvaart, een hoge mate van leefbaarheid, duurzaamheid, een verantwoordelijke inkomensongelijkheid en economische dynamiek. Omdat ALLE vragen over de toekomst van onze economie en welvaart uitkomen bij de kwaliteit van de beroepsbevolking is hoogwaardig onderwijs op basis -, hoger en academisch niveau- zowel regulier als niet regulier- van het grootste belang.
Om na de crisis als maatschappij goed te kunnen functioneren, moeten we ons denken, doen en handelen wezenlijk wijzigen. Vernieuwing is daarbij cruciaal. In de 21ste eeuw hebben we het Industriële Tijdperk achter ons gelaten en zijn we het Kennis – en Innovatie tijdperk binnengetreden.
Fundamentele veranderingen zoals we nu meemaken, zijn een gevolg van deze overgang maar komen niet vaak voor. Daarom zal de overheid alleen goed in de toekomst kunnen opereren als er een duidelijke visie op de toekomst bestaat, en een helder beeld van het daarvoor noodzakelijke beleid.
Bron: creditexpo.nl
