Heeft u er wel eens goed over nagedacht?? Wat voor beeld heeft de politiek eigenlijk bij schuldeisers? Er zijn naar mijn idee duidelijk twee werelden; de Belastingdienst, het C.J.I.B. (én andere overheidsorganisaties enerzijds) en dan de schuldeisers die in de ogen van de Minister niet moeten zeuren. Met die laatste bedoel ik de energiemaatschappijen, zorgverzekeraars, woningcorporaties en de MKB-er etc., maar óók alimentatiegerechtigden en slachtoffers van misdrijven in de zogenaamde Terwee-zaken.
Dit onderscheid maak ik omdat de politiek ook in dit soort onderverdelingen denkt als het om de rechten van schuldeisers gaat. Belastingen en justitieboetes moeten worden betaald. Bij de invoering van invorderingswet verdedigde men de voorrechten van de belastingdienst met het argument dat de belastingdienst zijn debiteuren niet uitzoekt..
Sinds het administratief invorderen van boetes begon in 1990 is dit een voor de overheid zeer winstgevend verdienmodel geworden. Vooral het enorm ophogen van niet op tijd betaalde boetes tot soms wel 300-400% van het oorspronkelijke bedrag is heel lange tijd door bijna de hele politiek geaccepteerd.
In dezelfde tijd begon de overheid met het optuigen van een enorm apparaat dat overheidsschuldeisers voorrang gaf boven de particuliere schuldeisers. Denk daarbij aan de CAK zaken (wanbetalersregelingen). De burger als debiteur zou daarbij beschermd moeten worden door het systeem van de beslagvrije voet maar daar kwam en komt vaak niet veel van terecht[1]. En dan juist te bedenken dat de Belangdienst veelvuldig niet de juiste beslagvrije voet vaststelt dan wel reageert op verzoeken.
Het systeem van de beslagvrije voet is ontwikkeld door de wetgever om iedere debiteurenklant te dwingen zijn schulden te betalen. Op zich een nobel streven…maar zorg er dan ook voor dat de beslagvrije voet wél juist wordt vastgesteld.
Bij incasso zal de gerechtsdeurwaarder zich bijna altijd richten op loon of uitkering omdat dat het meest efficiënt is. Als er andere schuldeisers zijn en loonbeslag veel te lang duurt zal gekeken worden naar een auto of inboedel.
Maatschappelijk is er veel veranderd in de afgelopen 20 jaar.
De deurwaarders hebben de politiek duidelijk gemaakt dat het uitverkopen van een inboedel uitzondering moet zijn en daarbij onderscheid gemaakt wordt tussen mensen die niet aan een regeling mee willen werken en mensen die echt klem zitten: de zogenaamde niet-kunners.
Het systeem van de beslagvrije voet is (helaas) zo verfijnd dat alleen echte (incasso)specialisten het juiste bedrag kunnen berekenen. Een voorstel voor een heel nieuw en veel eenvoudiger systeem is in 2014 al gedaan…
Wat me zo stoort is wat de politiek en de suggesties uit de praktijk heeft gedaan.
Er is in 2016 in een noodgang wetgeving voor een nieuwe beslagvrije voet regeling door het parlement geloodst omdat de kamer dat wilde. Die wet ligt nu overigens te verstoffen door automatiseringsproblemen bij het UWV…
Veel verder nog gaat een voorstel dat kort geleden ter consultatie werd aangeboden. De Minister geeft aan dat hij het te lastig vindt om onderscheid te maken tussen mensen die niet kunnen en willen en verklaart feitelijk de inboedel vrij van beslag. Hier is terecht bezwaar tegen gemaakt: wij komen in de praktijk genoeg mensen tegen die het stomweg vertikken te betalen of iets te regelen terwijl dat wel kan.
Het gaat hier niet om wat we noemen te goeder trouw schulden maken, iets wat ik overigens een wat vreemd begrip vind. Deze categorie moet zich wenden tot de schuldhulpverlening, maar daar zit de Minister niet op te wachten want dat kost de overheid geld.
Een andere mogelijkheid van beslag is beslag op iemands bankrekening. Dat kan ernstige problemen veroorzaken (je kunt je boodschappen niet doen, je huur niet betalen) en daarom is er een voorstel ontwikkeld om debiteuren hierin goed te beschermen.
Onderdeel van dit voorstel is dat de Minister de banken moet gaan dwingen de deurwaarder te vertellen of iemand een bankrekening heeft.
In zijn voorstel gaat de Minister hier helemaal aan voorbij en geeft feitelijk aan dat bij (bv) een echtpaar € 2.000,– altijd vrij moet blijven van beslag, als er meer rekeningen zijn geldt per bankrelatie een dergelijk bedrag????
Het effect hiervan is dat de particuliere schuldeiser nog minder als nu op incasso kan rekenen.
De politiek ziet de particuliere (MKB) schuldeiser vaak als aasgieren maar dat is niet zo. Let wel: energiemaatschappijen en zorgverzekeraars hebben acceptatieplicht en krijgen ze of ze het nu leuk vinden of niet wanbetalers als klant…
De MKB-er is de afgelopen jaren wijzer geworden en levert steeds minder op krediet.
De individuele schuldeiser zoals de alimentatiegerechtigde of het slachtoffer van een misdrijf, is pas echt het slachtoffer.
Bron: De bloggende deurwaarder
