Van een goed doel krijgen we allemaal koppijn. Je wilt best geven, maar waar komt het terecht? Zelfs zónder graaiende bestuurder belandt je geld te vaak in een zwart gat.
Elk zichzelf respecterende goede doel is al eens voorpaginanieuws geweest, vanwege bestuurders die zich schaamteloos verrijken. Van onze donaties! Er is dus duidelijk een strijkstok, maar let op: er is óók een beerput vol zaken waar je nooit wat van hoort. Zoals het verhaal van twee stichtingen vol wereldverbeteraars, die het met elkaar aan de stok kregen over 30.000 euro. Er kleeft een dubbel gevoel aan het najagen van geld dat gebruikt is om arme mensen een beter leven te bieden. Tenzij de bestuurder een gewiekste leugenaar blijkt, dan wordt het ineens een stuk makkelijker.
Wil het goede doel nu opstaan?
Beide goede doelen in dit verhaal houden zich bezig met hetzelfde: het organiseren van reizen naar Afrika, waar ‘werktoeristen’ zich kunnen inzetten voor de plaatselijke bevolking. In deze kleine stichtingen – laten we ze Charifund en AfriCanHelp noemen – gaan vrij grote bedragen rond; tienduizenden euro’s voor een project is heel normaal. In 2012 besteedde Charifund werk uit aan AfriCanHelp voor een bedrag van 60.000 euro. Charifund betaalde netjes de eerste 30.000 euro, maar daarna droogde hun stroom op. Destijds kraaide er geen haan naar, maar toen AfriCanHelp dit jaar een nieuwe voorzitter kreeg dook het dossier weer op. En deze bestuurder vond 30.000 euro te veel geld om te vergeten.
We strepen het wel weg
In het dossier uit 2012 zat ook een betalingsregeling voor de 30.000 euro, te voldoen in zes maandelijkse termijnen van 5.000 euro. De regeling was ondertekend door de voorzitters van beide stichtingen. Gewapend met die papieren sommeerde AfriCanHelp hun debiteur om te betalen. Prompt kregen ze een tegenvoorstel: laten we onze openstaande vorderingen tegen elkaar wegstrepen! Want — euhm – wij krijgen namelijk nog 38.000 euro van jullie, maar als blijk van goede wil laten we het verschil van 8.000 euro wel zitten. Natuurlijk was er geen snippertje papier om die vordering uit-de-hoge-hoed te boekstaven, wat AfriCanHelp dan ook als antwoord stuurde. Toen werd de zaak langzaamaan grimmig en verkochten ze hun vordering om ervan af te zijn.
Tent vol schulden
Het vorderingenloket kwam er ook niet direct uit met Charifund. Eerst zei de bestuurder dat er geen geld in de stichting zat, alleen maar schulden. Waarom een organisatie door laten modderen als er niks is om de schuldeisers te betalen? Dus stelde het vorderingenloket een faillissement voor, waar ze duidelijk een gevoelige snaar mee raakten. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Parallel aan de gesprekken met de stichting over een oplossing liep h et onderzoek naar relevante (verhaals)informatievan het vorderingenloket gewoon door.
Zo kregen ze een recente nieuwsbrief van Charifund in handen met een juichend verhaal over de opbrengst van activiteiten door de stichting, zoals de verkoop van certificaten in een opgerichte school, een sponsorloop en kledingmarkt. Daar hadden ze niet een paar duizend euro, maar ruim een halve ton mee binnengesleept. Het vorderingenloket belde de bestuurder om te feliciteren met dit mooie nieuws, waarop hij direct terugkrabbelde: het was niet allemaal waar wat er in de nieuwsbrief stond, dat was ook een beetje PR natuurlijk (?!).
Humaan rendement
Toch kon Charifund er op dit punt echt niet meer onderuit en moesten ze betalen. Wat ze alsnog niet deden. Pas toen de advocaat van het vorderingenloket het faillissementsrekest uitbracht, kwamen ze met een voetje over de brug. Zoals het zich laat aanzien wordt de schuld afgelost. Ongetwijfeld deels uit de opbrengsten van de recentelijk georganiseerde activiteiten voor donaties. Moraal van het verhaal: niemand heeft hier de schuld, want deze stichtingen werken vast oprecht vanuit goede bedoelingen. Maar er hoeft geen schuldige te zijn om er wel een flinke schuld aan over te houden.
Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.
Bron: Verkoopjevordering.nl
