Ergens weten we wel dat gebrek aan geld al het andere in het leven overschreeuwt. Vriendschap, vertrouwen en gezond verstand kunnen het haast niet winnen.
Wat zou u doen met een dikke bankrekening en een goede vriend die een paar ton wil lenen? Eén woord: backgroundcheck. Met de gedupeerde in dit verhaal hoeven we per saldo geen medelijden te hebben. Als je twee ton ‘over’ hebt om uit te lenen dan doe je iets goed. En als je hart op de juiste plaats zit en je helpt een vriend in nood, ben je een fijn mens. Maar ook onder deze omstandigheden geldt: je wilt die lening wel graag terug zien. Het blijft pijnlijk als je aan het eind van het verhaal een vriendschap moet inwisselen tegen 10% van je inleg.
House for sale
Voor vastgoedhandelaren kan één deal erop of eronder betekenen. Onze gedupeerde, die we meneer Van Rijn noemen, was zo’n handelaar. Vorig jaar besloot hij zijn succesvolle zaak te verkopen om op 68-jarige leeftijd van zijn vrije tijd te gaan genieten. Cruisen met vrienden en golfen met zijn vrouw; daar had hij zin in.
Eén van die vrienden, een mede vastgoedhandelaar, had hij een paar jaar eerder geld geleend om een pareltje te kopen. Een geweldig landhuis op een droomlocatie, dat hij voor een prachtprijs kon krijgen. De vriend voorspelde een glanzende winst. De afspraak was dat hij de lening zou voldoen na verkoop van het pand. Maar de markt voor landhuizen bleek weerbarstig, zoals al het vastgoed de afgelopen jaren.
Toen de tijd rijp was om zijn bedrijf van de hand te doen, bood Van Rijn de onderneming aan met de uitstaande vordering er nog in. Hij had geen zin om achter het geld aan te gaan en maakte een afspraak met zijn overnamekandidaat: áls er nog eens wat geld uit de vordering rolt, is het voor mij.
Buiten de business gerekend
De nieuwe bedrijfseigenaar had geen vriendschap met de debiteur en beschouwde de twee ton als een last. Die vordering moest van de balans af. Toen een vriendelijk verzoek tot betaling niks opleverde, stak hij zijn licht op bij een vorderingenloket. Het loket dook erin en wat bleek? De debiteur was betrokken bij faillissementen met meerdere ondernemingen, die elkaar als een dominospel omver wierpen. En de curator hield hem aansprakelijk voor ettelijke miljoenen. Iets wat zijn vriend klaarblijkelijk niet wist.
(Af)gedane zaken
Het vorderingenloket nam contact op met de debiteur. Ze vermoedden dat hij nog geen tientje te besteden had, maar vragen staat vrij. Nee, zei de debiteur, hij had geen geld. En hoezo werd er door deze onbekenden naar geïnformeerd? De gentleman’s agreement met zijn vriend stond toch gewoon? Terugbetaling bij verkoop van het landhuis.
Beiden hadden buiten het gezond verstand van de zakenwereld gerekend. Er volgde geharrewar en verstoorde relaties over en weer. Zowel tussen Van Rijn en zijn vriend, als tussen Van Rijn en zijn bedrijfsopvolger. Het vorderingenloket maakte er een einde aan door een persoonlijk faillissement voor te stellen, aangezien de debiteur in privé voor de lening had getekend. Daarop kwam er beweging in de zaak en bleek er (ondanks alle faillissementen) nog ergens geld te zijn. Genoeg om 10% van de twee ton terug te betalen, mits de lening daarmee als afgedaan werd beschouwd. En zo gebeurde, maar – u voelt het al – ook de vriendschap werd als afgedaan beschouwd.
Ver gevorderde vriendschap
Van Rijn bleef enigszins gedesillusioneerd achter. Over het feit dat zijn vriendschappelijke vordering op zakelijke gronden werd afgehandeld, waar hij geduld had willen betrachten. En toch ook wel over de 10%, die ineens uit de hoge hoed betaald kon worden. De moraal van dit verhaal: een bedrijf kun je verkopen, vorderingen en al, maar een vriendschap is niet-overdraagbaar.
Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.
Bron: Verkoopjevordering.nl
